Havik

Ontmoetingen met de havik zijn zeldzaam en vluchtig; een streep staalgrijs tussen het geboomte. En dat is jammer, want wie vaker en dieper in zijn koude ogen zou kunnen kijken, moet welhaast iets voelen van wat Engelmann zo mooi verwoordde: "der Habicht kent kein Erbarmen, aber wünsch oder erwartet auch keinen." Redenen genoeg voor het dier om schuw te zijn: eeuwenlang is de soort vervolgd omdat het dezelfde dieren begeert waarop de mens het alleenrecht denkt te hebben. Een misvatting, rechtgezet in de laatste regels van een oud-Duits gedichtje dat en passant de mens met zijn gebluste jachtinstinct op de hak neemt: