Zenuwpees

Zo halverwege oktober zoeken mijn ogen, dwalend over de landerijen, naar mijn favoriete herfsteend: de smient. In groepen van tien tot vijfhonderd stuks stofferen ze ons landschap. Smienten tref je zelden alleen. Smienten eten, vliegen en slapen samen. Als één organisme; het individu ondergeschikt aan het collectief. En altijd op hun qui-vive. Altijd bang. Bij het minste of geringste worden de koppen omhoog gestoken en kiezen ze en masse het luchtruim om na zeven rondjes weer te landen op dezelfde plaats waar gevaar hen zo-even nog de lucht injoeg. Zenuwlijders, maar wel prachtige.