Zigeunerkind met traan

Natuurlijk stond de appelvink hij op mijn verlanglijstje. Kijk alleen maar naar die enorme kokkert! Toch lukte het mij nog nooit om hem op mijn netvlies te krijgen. Tot vandaag. En hoe! Pontificaal in het strijklicht van de eerste zonnestralen. Maar toch knaagt er iets. Iets onbestendigs waar ik geen vinger op kan leggen. Is het de hut van waaruit ik hem bespied? Kan zijn dat de fotohut van Han Bouwmeester, HB9 voor intimi, té comfortabel is? Is het misschien het voer dat wij rond het door mensenhanden geconstrueerde vijvertje hebben gelegd. Of de kunstmatig gestileerde takken die in het kader van alles-voor-een-mooie-foto rondom de hut zijn gespijkerd? Doet mij denken aan de mijn eerste visarend die ik jaren geleden zag in Schotland. Voor tien pond werd de slagboom omhoog getrokken en mochten we tien minuten in het inderhaast opgetuigde informatiecentrum via camera's 'live' in de twee kilometer verderop gelegen horst koekeloeren. Ook hier bekroop mij ditzelfde unheimische gevoel. Het gevoel onderdeel te zijn van een door de mens geregisseerd schouwspel. Een dierentuin zonder hekken, maar ook zonder die heerlijke adrealine die je soms doorstroomt wanneer een onbekende soort je pad kruist. Dit kiekje is één zoals zovelen. Dezelfde waterspetters, dezelfde fraai gevormde boomstronken en gezien het door vogelvoer licht opgezette buikje, ook dezelfde appelvink...samen met de ijsvogel 'Het zigeunerkind met traan' van vogels fotograferend Nederland. Toch streep is hem af, dat dan weer wel!