Toch wel mooi...

Moet eerlijk bekennen dat ik niet zoveel op heb met zwanen. Te groot, te wit, van alles een beetje té. Misschien ook de reden dat deze knobbelzwaan pontificaal in mijn gezichtsveld gaat zitten. Zoals katten expres op de schoot van mensen gaan zitten die niets van katten willen weten. Zoals bij mijn moeder aan wiens been altijd een kat kwam spinnen als ze ergens op visite kwam. Alsof haar afschuw als een heerlijke tinteling langs de staart door het kattenlijf werd gejaagd. "Maar toch wel lief" zei ze vals ten verontschuldigend als poes na lichte aandrang de kamer uit werd gebonjourd. En zo is het ook met deze zwaan: toch wel mooi, met die mist...